Structured observation can be valuable to complement self or parent reports used for diagnostic information or risk assessment, although this method is hardly used and understudied in residential... Show moreStructured observation can be valuable to complement self or parent reports used for diagnostic information or risk assessment, although this method is hardly used and understudied in residential forensic settings. To fill this void an observation checklist for residential social workers working in juvenile justice institutions was developed, along with an instruction manual and a training program. Findings In the first two sections, this paper describes how an intensive collaboration between residential social workers, clinicians, researchers, and educators resulted in the development (1) and implementation (2) of an observation checklist for residential social workers. The observation checklist captures six concepts: Proactive and Reactive aggression, Hyperactivity, Impulsivity, Signs of depressed mood, and Lack of reciprocity. In a third, final section, this paper provides a preliminary evaluation of the inter-rater reliability of the six observation checklist concepts (3). Acceptable completion rates of the observation checklist by residential social workers were obtained and the training program resulted in reported improved professional expertise of residential social workers. Moreover, preliminary psychometric evaluation demonstrated acceptable to excellent inter-rater reliability, when expressed as percentage of agreement. Applications In conclusion, this novel observation checklist offers a promising opportunity to collect information that can be used for diagnostic purposes. Limitations and recommendations for future research are discussed. Show less
This handbook describes the process of training community-based sociotherapy in four geographically and politically diverse areas where war had left deep scars. The training is aimed at developing... Show moreThis handbook describes the process of training community-based sociotherapy in four geographically and politically diverse areas where war had left deep scars. The training is aimed at developing three skills in targeted groups: the ability to facilitate sociotherapy groups in their own region, to recruit and train more sociotherapists and set up and maintain an appropriate sociotherapy organisation. Dialogue proved to be a suitable tool for arriving at the right training content and form. Dialogue brought about enthusiasm, but also caused confusion and uncertainty. Family-like feelings developed without the presence of a ‘strictly controlling father’. Playing games on a daily basis facilitated participants to give meaning to these experiences. A variety of inter-referring methods proved to be the route to a participatory process of increasing safety, trust, care, respect and having a say in collective affairs. These concepts were used as the subject of further conversation. Training in this group-oriented way at the same time brought about change in the sociotherapists themselves: in their perception of role definitions, in their expectations and thoughts on the meaning of values that always play a role in social change. Their regained dignity was thus, ultimately, the result of their own participation. Mutual trust and social assistance returned thousandfold and were perceived as reliable and sustainable. Show less
Ditberoepensociologische proefschrift bevat een analyse van de opkomst, groei enneergang van opbouwwerk als beroep. Opbouwwerk werd in 1952 door het Ministerievan Maatschappelijk Werk... Show moreDitberoepensociologische proefschrift bevat een analyse van de opkomst, groei enneergang van opbouwwerk als beroep. Opbouwwerk werd in 1952 door het Ministerievan Maatschappelijk Werk geparachuteerd. ‘Samenlevingsopbouw’ werd debelangrijkste doelstelling; de sociale begeleiding van achterstandsgroepen debelangrijkste taak. De hoogtijdagen lagen in de jaren zeventig, ten tijde vande stadsvernieuwing, waarin opbouwwerkers zich luid en duidelijk manifesteerdenmet ‘sociale actie’. Vanaf de jaren tachtig keerde het tij. Er werd forsbezuinigd en het opbouwwerk verloor, na de decentralisatie van hetwelzijnsbeleid in 1988, zijn toch alniet erg grote maatschappelijk draagvlak. De opleiding en deopbouwwerkonderzoeksinstituten verdwenen en de functie opbouwwerk werd mediojaren negentig uit de CAO geschrapt. Door taakintegratie vervaagden vervolgensde grenzen met andere welzijnsberoepen.Taakafbakeningblijkt cruciaal voor de ontwikkeling vanspecifieke beroepskennis en -kunde – de belangrijkste legitimatiegrond voor declaims op zeggenschap over een bepaald taakveld. Taakafbakening blijkt echterlastig voor een geheel subsidieafhankelijk beroep als opbouwwerk want: ‘wiebetaalt, bepaalt’. Ook laat het onderzoek de noodzaak van een beroepsverenigingzien. Deze kan bewerkstelligen wat individuele beroepsbeoefenaren niet lukt:versterking van de kennisbasis van het beroep, met als doel het verkrijgen vanzeggenschap over het taakveld en vergroting van de maatschappelijke waardering,uitgedrukt in inkomen en aanzien. Show less
