Graven met dierenbotten uit de midden-ijzertijd zijn in Gelderland voornamelijk aangetroffen in het rivierengebied. In deze periode kwam het meegeven van dierenbotten veel voor en het lijkt erop... Show moreGraven met dierenbotten uit de midden-ijzertijd zijn in Gelderland voornamelijk aangetroffen in het rivierengebied. In deze periode kwam het meegeven van dierenbotten veel voor en het lijkt erop dat dit gedurende de ijzertijd nog toenam. Dierenbotten zijn gevonden in mannengraven, vrouwengraven, kindergraven en in zowel elite- als niet-elitegraven. Er lijkt gedurende de hele ijzertijd geen onderscheid te zijn gemaakt op basis van leeftijd, geslacht of status. Ook lijkt er geen relatie te zijn geweest tussen het type graf en de keuze om wel of geen dierenbotten mee te geven. Dierenbotten eindigden vermoedelijk voornamelijk in graven als onderdeel van een rituele maaltijd. Door de tijd heen zien we dat varkens daarbij steeds dominanter werden. Vanaf de midden-ijzertijd lijkt er een sterke voorkeur te hebben bestaan voor het meegegeven van varkensbotten in graven. Het dierlijk botmateriaal van het grafveld van Wijchen Woezik Sportpark voldoet op hoofdlijnen aan dit algemene patroon. Wel is de vondst van een runderstaart opmerkelijk. Een ander uitzonderlijk geval is dat van Beuningen waar rund, schaap/geit, varken, vogel, platvis, kikker en pad in één graf zijn gevonden. Mogelijk moeten we deze vreemde combinatie zien als de resten van een medicijn; een fenomeen dat we kennen uit de Romeinse tijd. In dat geval kunnen we dit bijzondere graf wellicht interpreteren als het graf van een medicijnman. Show less
This paper addresses the role of archaeologists in informing the public about a fundamental component of contemporary Romanian identity: the Dacian heritage. I start by exploring how the Dacians... Show moreThis paper addresses the role of archaeologists in informing the public about a fundamental component of contemporary Romanian identity: the Dacian heritage. I start by exploring how the Dacians and Romanians came to be connected, a process that resulted from a combination of nationalistic zeal on behalf of archaeologists and the nationalist propaganda of the Ceau¸sescu regime during the 1970s and 1980s. I then move to the present-day situation, where I argue that archaeologists have reduced themselves to having a minor role in the public sphere, while discussions about the Dacians are dominated by two main players: pseudoarchaeologists and re-enactors. This state of affairs delegitimizes Romanian archaeology and places self-declared specialists and enthusiasts in the position of experts. Some of the Dacian narratives produced in this environment are infused with strong nationalist messages and have the potential to fuel extreme right-wing and even xenophobic movements. Consequently, in the final part of the paper, I recommend that Romanian archaeologists should challenge the representations and interpretations of pseudoarchaeologists and re-enactors. Moreover, academics should make it a priority to re-engage with the public and disseminate their work to a broad audience in a convincing manner. Show less
The paper approaches the topic of nationalism in relation to the Late Iron Age archaeology of Romania. It is argued that nationalist agendas have played a significant role in the development of... Show moreThe paper approaches the topic of nationalism in relation to the Late Iron Age archaeology of Romania. It is argued that nationalist agendas have played a significant role in the development of Late Iron Age scholarly work since the beginnings of the discipline in the 19th century and particularly after the start of the 20th century. This phenomenon took extreme forms during Nicolae Ceauşescu’ national-communist regime and continues today, albeit, with reduced intensity. For illustrative purposes, four main ideas are discussed in connection to Late Iron Age Romanian archaeology: the assumed unity of the Late Iron Age inhabitants, referred to as Dacians; the Dacians as ancestors of modern Romanians; the issue of ethnic labelling in Late Iron Age archaeology; and finally the implicit superiority of the Dacians. Although the relationship between nationalism and archaeology should not be condemned intrinsically, in the case of Romania such a link is problematic because of three factors: the belief in the scientific character of the discipline; the lack of theoretical discussions on ethnicity; and the archaeologists’ denial of political responsibility for their research. This strategy has led most Late Iron Age scholars to retreat to the “ivory tower” of positivist research, allowing for a large number of non-academic publications about the Dacians to flood the internet and bookshops. Show less
