This is the first behavior genetic study of salivary -amylase (sAA), focusing on genetic and environmental influences on stability and change in sAA during baseline and exposure to infant crying.... Show moreThis is the first behavior genetic study of salivary -amylase (sAA), focusing on genetic and environmental influences on stability and change in sAA during baseline and exposure to infant crying. The sample consisted of 184 adult twin pairs. Although there was significant variation between individuals in basal levels of sAA and in responsivity to infant crying, strong stability in sAA concentrations across conditions was found. Similar genetic mechanisms influenced sAA at baseline and in response to cry sounds (explained variance: 51–62%), accounting for part of the stability in sAA. Unique environmental factors explained the remaining variance in sAA, some of them only emerging in response to the cry sounds, explaining individual differences in the pattern of reactivity. These findings confirm that sAA is sensitive to the effects of potentially stressful stimuli (state variance) and at the same time demonstrate its relative robustness and stability across time and conditions (trait variance). Show less
In dit proefschrift staat ouderschap in de vroege kindertijd centraal, onder andere de reacties van volwassenen op het huilen van baby’s. Voor baby’s is huilen één van de belangrijkste manieren om... Show moreIn dit proefschrift staat ouderschap in de vroege kindertijd centraal, onder andere de reacties van volwassenen op het huilen van baby’s. Voor baby’s is huilen één van de belangrijkste manieren om te communiceren. Zo laten ze weten dat ze ergens behoefte aan hebben of zich niet lekker voelen. Maar niet alle ouders reageren op een sensitieve, liefdevolle manier: voor sommige ouders is het huilen van hun kind zo stressvol dat ze eerder op een hardhandige wijze reageren. In deze studie is onderzocht hoe volwassenen reageren op het huilen van een baby. Daarbij werd een standaard huilfragment van een pasgeboren kind gemanipuleerd en op verschillende hoogten afgespeeld. De toonhoogte van het huilgeluid en de manier waarop volwassenen het huilen interpreteren, bleken belangrijk te zijn. Hoge huilgeluiden vormen een risicofactor voor het stevig willen aanpakken van het kind. Zieke en premature kinderen hebben vaker zulke hoge huiltonen. Ook is onderzocht of verschillen in reactie op huilen erfelijk zijn. Dat is inderdaad het geval, maar niet voor alle aspecten van reageren op huilen. Verschillen in sensitieve reacties waren erfelijk bepaald, maar de neiging om het kind op een hardhandige manier aan te pakken niet. Show less
