Sinds inlichtingen- en veiligheidsdiensten en politiekorpsen gezamenlijk terrorisme bestrijden, wordt melding gemaakt van het feit dat zij in belangrijke opzichten van elkaar verschillen. De politie denkt in opsporing, strafbare feiten en bewijs; inlichtingen- en veiligheidsdiensten werken onder tijdsdruk, met incomplete gegevens. In dit artikel worden die verschillen bestudeerd aan de hand van de relatie tussen de Centrale Inlichtingendienst (1919-1940) en de gemeentepolitiekorpsen in het Interbellum. De belangrijkste conclusie is dat die relatie, in tegenstelling tot wat de literatuur voorspelt, goed was. Er ontstond discussie over dreigingen, maar die lieten zich vooral verklaren door de ‘openbare orde-bril’ die de gemeentepolitiekorpsen droegen en hun worteling in de lokale praktijk. Het ‘studieuze’ bureau in Den Haag had daarentegen de blik gericht op het nationale politieke toneel en vond het informeren van gezagsdragers belangrijker dan de vraag hoe op lokaal niveau moest worden opgetreden tegen revolutionaire organisaties.
Show less
